گزارشی تکان دهنده از جنایت پلیس ترکیه علیه دو شهروند ایران - شهر سرگرمی

به گزارش روزنامه اعتماد، تا امروز و بنا به شنیده ها، هیچ موضع رسمی و قابل توجهی از سوی مسوولان دو کشور به مرحله انتشار برای افکار عمومی نرسیده و در عوض، طی روز های گذشته و پس از افشای خلاصه ای از این حادثه تلخ، مسوولان دولت ترکیه کوشش نموده اند با اتهام کذب قاچاق بری دو شهروند ایرانی در سرحدات دو کشور، دولت ایران را تحت فشار قرار داده و وادار به حفظ جوانب محافظه کارانه نمایند.

اما آن طور که برادران دو شهروند قربانی جنایات پلیس مرزبانی ترکیه گفته اند، بهنام صمدی و حسن کچلانلو؛ روستاییان ساکن در نوار مرزی چالدران که ظهر روز 26 فروردین امسال، توسط 10 مامور پلیس مرزبانی ترکیه و در نقطه صفر مرزی دو کشور، مورد شکنجه های مرگ آور جنسی و جسمی قرار دریافتد، حتی کولبر هم نبودند، بلکه شهروندانی بودند که به دنبال پیدا شدن یک فرصت شغلی توسط دوستانشان در شهر استانبول، راهی ترکیه شده بودند تا به عنوان گچکار و چوپان، در این کشور مشغول به کار شوند...

اول اردیبهشت، خبر کوتاهی در فضای مجازی و وبسایت یک رسانه کرد زبان، درباره شکنجه بی رحمانه دو شهروند ایرانی توسط پلیس مرزی ترکیه منتشر شد. جزییات این خبر که هیچ تایید یا تکذیبی از سوی مقامات ایران به دنبال نداشت، حکایت می کرد که روز 26 فروردین امسال، دو کولبر اهل چالدران؛ در نوار مرزی ایران و ترکیه و در هنگام کولبری، توسط مرزبانان ترکیه دستگیر شدند و مورد آزار شدید جسمی و جنسی قرار دریافتد که یکی از این کولبران، بر اثر شکنجه های وحشیانه مرزبانان ترکیه، جان خود را از دست داد و کولبر دیگر هم پس از فرار از دست نیرو های مرزبانی ترکیه، به دلیل شدت جراحات وارده، در یکی از بیمارستان های شهرستان خوی بستری شد. پلیس مرزی ترکیه، این کولبران را با چاقو و چماق مورد آزار جنسی و جسمی قرار داده است.

دوم اردیبهشت؛ یک هفته بعد از وقوع این اتفاق تلخ، بهرام صمدی؛ برادر شهروند مجروح که از این اتفاق، جان سالم به در برده بود، جزییات این حادثه؛ رفتار وحشیانه پلیس مرزی ترکیه با بهنام صمدی و حسن کچلانلو را تعریف کرد. حادثه ای که بنا به شنیده ها از کولبران نوار مرزی غرب و شمال غرب کشور، مسبوق به سابقه بود و این کولبران گفتند که خود و دوستانشان، بار ها توسط پلیس مرزی ترکیه دستگیر شده و مورد ضرب و شتم هم نهاده شده اند، اما هیچ وقت، مشابه آنچه بر سر بهنام و حسن آمده؛ این حد از شکنجه های جسمی و جنسی توسط پلیس مرزی ترکیه را نه دیده اند و نه شنیده اند.

آقای صمدی، شما ساکن کدوم روستا هستید؟

ما ساکن روستای دمریجه هستیم؛ نزدیک مرز چالدران. با روستای بیدوغان ترکیه هم مرزیم. توی روستای ما، 10 خانوار زندگی می کنن. همه با هم فامیلیم.

روز پنجشنبه، برای بهنام و حسن چه اتفاقی افتاد؟

بهنام و حسن، چهارشنبه شب با دو تا کارتن سیگار روی کولشون، از مرز شیخ صولو بالا (ایران) رد شدن. حدود ساعت 11 ظهر پنجشنبه، بهنام به من تلفن زد و گفت که نزدیک روستای بیدوغان هستن و میرن سیگاراشون رو بفروشن...

دو ساعت بعد، من به بهنام تلفن زدم که بپرسم سیگارشو فروخته یا نه، بهنام گفت پلیس ترکیه ما رو دستگیر کرد. من از پشت گوشی شنیدم که یکی از پلیسا به بهنام گفت این کی بود بهت تلفن زد. دیگه گوشی تلفن بهنام خاموش شد.

پلیس ترکیه این دو تا رو می بره پاسگاه مرزی، اونجا، 10 تا پلیس بودن، آب سرد روی بهنام و حسن می ریزن و به شکمشون لگد می زنن و با پا روی سرشون می کوبن و انقدر با بیل آهنی توی سر و صورتشون می زنن که حسن بیهوش میشه. بعد، بهنام و حسن رو سوار ماشین، میارن روی نوار مرزی؛ کنار پاسگاه دیدبانی. توی ماشین، بهنام می شنوه که یکی از پلیسا به بقیه میگه اینا رو با چاقو بکشیم که ساکت بمونن و برای دوستاش تعریف می کنه که چند ماه قبل هم، یه ایرونی رو روی نوار مرزی گرفته بوده و بعد از کتک فراوون، با چاقو تهدیدش می کنه که اون ایرونی، حاضر میشه 800 لیر به این پلیس بده و زنده بمونه.

وقتی حسن و بهنام رو روی زمین کنار پاسگاه میندازن، لباسای هر دوشون رو در میارن و با چاقو به هر دوشون تجاوز می کنن و رگای پاشون، پشت گوش و تمام تنشون رو با چاقو زخمی می کنن که اینا از خونریزی بمیرن و نتونن حرفی بزنن. بهنام و حسن، بعد از این بلاها، بیهوش میشن.

از 8 شب، روی زمین کنار پاسگاه می مونن تا 8 صبح که آفتاب می زنه و بهنام، با گرمای خورشید به هوش میاد و اون موقع، می بینه که حسن، مرده. بهنام خودش رو روی زمین می غلتونه تا به پاسگاه می رسه و به سربازای دیدبانی ترکیه میگه شما ها ما رو شکنجه کردین، دوستم رو کشتین، یاری کنین ببرمش توی خاک ایران. دیدبانی ترکیه بهش میگه ما تو رو نزدیم، پلیس پاسگاه عظیم شما رو زده.

شما هنوز از این اتفاق بی خبر بودید؟

بله، گوشی تلفن بهنام خاموش بود. من شماره تلفن اهالی روستای بیدوغان رو پیدا کردم و تلفن زدم. اونا گفتن که آره، ما دیدیم که الان اینجا پلیس دو نفر رو گرفت، تو اینا رو می شناختی؟ گفتم آره، یکی شون برادرم بود. گفتن پلیس سوارشون کرد ببره مرز. ما هم به پلیس التماس کردیم آزادشون کنه، گفتیم اینا کولبرن، فقیرن، گناه دارن، سیگار آوردن به ما بفروشن. آزادشون کنین. پلیس به ما فحش ناموسی داد و بهمون گفت این دو تا رو می برم پاسگاه و تحویل قانون میدم.

ما دیدیم که این دو تا رو سوار ماشین مرزبانی کرد و رفت. من دیگه هیچ خبری از بهنام نداشتم تا روز بعد که کنار پاسگاه دیدبانی، گوشی تلفنش رو روشن کرد و به من تلفن زد. گفت کجایی؟ گفتم توی شهرم. گفت پلیس ترکیه ما رو شکنجه کرد، من روی مرزم، اگه زود نرسی، می میرم. فاصله مرز تا چالدران، با ماشین نیم ساعته. وقتی رسیدم کنار پاسگاه مرزی ایران، دیدم بهنام خودش رو کشونده توی خاک ایران. بچه های پاسگاه مرزبانی، به من گفتن، سریع برسونش بیمارستان وگرنه می میره. 10 دقیقه دیرتر رسیده بودم، خون بهنام باطل شده بود.

بهنام رو در چه شرایط پیدا کردید؟

آنقدر لگد و بیل آهنی به سرش زده بودن که از سر و گوش و دماغش خون می اومد. وقتی بلندش کردیم، توی کفشاش پر از خون بود. پاهاش رو با چاقو زخمی نموده بودن. با لگد دندوناشو شکسته بودن و از دهنش خون می ریخت. توی شکمش لگد زده بودن و نمی تونست روی پا بایسته. انقدر حالش بد بود که اصلا منو نمی شناخت. یه کاپشن تنش بود که از کاپشن، خون می ریخت. وقتی نگاش کردم حالم بد شد. حتی نتونست دستم رو بگیره. با خودم گفتم بهنام مرد. نتونستم خودم بلندش کنم. مردم روستا اومدن، یاری کردن و بهنام رو توی ماشین گذاشتن که ببرمش بیمارستان. توی ماشین که خوابوندنش، بهنام بیهوش شد.

بهنام رو به کدوم مرکز درمانی بردین؟ تشخیص پزشک چی بود؟

بردم بیمارستان شهید بهشتی چالدران. دکتر تایید کرد که شکنجه شده. گفتن خونریزی داخلی نموده. براش رادیولوژی و آزمایش و اسکن نوشتن. به کلانتری چالدران اطلاع دادن و یه مامور اومد و گزارش نوشت. براش واکسن و دارو نوشتن و بعد از سه روز، اومدیم خونه که اینجا مراقبت بشه. الان هم گیجه، چون خون زیادی ازش رفته، غذا نمی تونه بخوره، چون دندوناش شکسته.

تا امروز، از دولت ایران، کسی با شما صحبت نموده؟ کسی شرایط بهنام رو پیگیری نموده؟

وقتی بهنام اومد خونه، از مرزبانی چالدران به ما تلفن زدن و گفتن بهنام رو می بریم مرز، همون جایی که روی زمینش خون ریخته. از ترکیه هم اومده بودن. یه قاضی از ترکیه اومده بود و به زمین مرز نگاه نموده بود. از بهنام پرسیده بودن که پلیس، چرا شما رو کتک زده، کجا شما رو کتک زده، کدوم پلیس ترکیه شما رو زده. بهنام هم همه چیز رو براشون تعریف نموده بود. اونجا، بهنام رو معاینه نموده بودن، زخماشو دیده بودن، جای تجاوز با چاقو رو دیده بودن.

بهنام گفت قاضی ترکیه، وقتی همه اینا رو دید، به من نگاه کرد و چشماش رو بست. توی ترکیه برای ما وکیل دریافت که به ما تلفن می زنه. امروز (پنجشنبه دوم اردیبهشت) پرونده بهنام رو باز کردن و به دادگاه دادن. یه سرهنگ مرزبانی هم به من گفت به ما برگه 7 روزه میدن که بریم و توی محکمه، حرف بزنیم، ولی هنوز خبری از اون کاغذ نیست.

از دیروز، چند تا خبرنگار از ترکیه به ما تلفن زدن، با بهنام حرف زدن، ازش پرسیدن چطور شده و چرا شکنجه شده. عکسای بهنام؛ عکس اون زخمای تنش رو براشون فرستادم. ولی تا الان (ظهر پنجشنبه، دوم اردیبهشت) تو اولین کسی هستی که از ایران به ما تلفن می زنی. توی ایران، غیر از اون مامور کلانتری که اومد بیمارستان، هیچ کسی پیگیر نشد که چه اتفاقی افتاده.

آقای صمدی، بهنام و حسن، کولبر بودن؟

نه. بهنام فقط 17 سالشه. هیچ وقت کولبری نرفت. تا اول هدایت درس خوند، ولی به خاطر شرایط اقتصادی خانواده مون، دیگه نتونست درس رو ادامه بده. خانواده ما 8 نفرن. فقط من و پدرم کار می کنیم. توی شهر چالدران، هیچ شغلی نیست جز کشاورزی و کارگری. اینجا، فقط برفه و سرما. اینجا، فقط 3 ماه در سال، گرما رو می بینیم. فصل زمستون، حتی کشاورزی هم نیست.

من و پدرم، مثل بقیه مردم اینجا، کارگریم. با مزد کارگری باید خرج 8 نفر رو بدیم. خودت که می دونی. کارگری که همه روزای ماه نیست. اگه بتونی 15 روز کار کنی، روزی 100 هزار تومن مزد بهت میدن. یه خانواده 8 نفره، چطور می تونه 30 روز با یه میلیون و پونصد هزار زندگی کنه؟ بهنام خیلی دلش می خواست کار کنه. چند بار به من گفت برام پاسپورت بگیر برم ترکیه کار کنم. اون روز، من توی روستا نبودم وگرنه اجازه نمی دادم بهنام بره. من توی شهر کارگری می کردم. مادرم اطلاع داد که بهنام برای کار رفته ترکیه.

با حسن، هر کدوم 25 باکس سیگار خریده بودن که ببرن ترکیه بفروشن. حسن هم وضع خانواده اش خیلی بد بود. 6 تا بچه داشت. از روستای ما نبود. از یه روستای دیگه بود. 44 سالش بود. یکی از دوستای بهنام، توی ترکیه براشون کار پیدا نموده بود. بعد از اینکه بهنام برگشت خونه، توی صفحه اینستاگرامش دیدم. دوستش قول داده بود بهنام اونجا کارگر گچکاری بشه و روزی 100 لیر مزد بگیره. 100 لیر، یعنی 300 هزار تومن. برای همین بهنام و حسن سیگار خریدن که خرج راهشون باشه تا برسن به اون شهر و مشغول به کار بشن. 25 باکس سیگار رو می تونستن 500 لیر بفروشن.

خبر دارید که دولت ترکیه به برادر شما و حسن، اتهام قاچاق انسان زده و گفته بهنام و حسن، در حال انتقال یک گروه 10 نفره افغان به کشور ترکیه بودن؟ آقای صمدی، بهنام و حسن، سابقه قاچاق آدم داشتن؟

اگه آدم می بردن، چرا پلیس ترکیه فقط این دو تا رو دستگیر کرد؟ اون 10 نفر الان کجان؟ چرا اونا دستگیر نشدن؟ قاچاق آدم که از مرز چالدران نیست، چون همه جهت، کوهه. بهنام و حسن، حتی راه و جهت کولبرا رو بلد نبودن وگرنه گیر پلیس نمی افتادن. اینا برای کار رفتن نه برای کولبری. تمام مرز، دوربین داره. دوربین دید در شب داره. پاسگاه مرزی، دوربین داره. بهنام و حسن رو روی مرز دریافت، زیر چشم دوربینا. می تونن فیلم دوربینا رو ببینن. سرباز دیده بانی ترکیه، شاهده که بهنام و حسن شکنجه شدن، چون پلیس، اینا رو کنار پاسگاه با چاقو می زده.

اون سرباز می تونه توی دادگاه شهادت بده که اینا قاچاق آدم نداشتن. پلیس ترکیه، حتما می دونه کدوم مامور این کارا رو مرتکب شده. بهنام میگه هر کدومشون رو الان ببینه، می شناسه. ولی اون روزی که بهنام رو بردن کنار مرز، اون پلیسا رو نیاورده بودن، نیرو ها رو عوض نموده بودن که شناسایی نشن.

تا حالا شنیده بودین یه کولبر اینطور شکنجه بشه؟

توی روستای ما و روستا های اطرافمون، کولبر، زیاده. اونا بازداشت شدن، ولی این بلا ها به سرشون نیومد. مرزبانی ترکیه، تیر خلاص به کولبر زده و کشته، ولی شکنجه ننموده. این بلایی که به سر بهنام و حسن آوردن، اولین بار بود..

تا بعدازظهر دیروز و زمان تنظیم این گزارش، دولت ایران، هیچ واکنشی در مقابل جنایت پلیس مرزبانی ترکیه نداشت. در صفحه اول وبسایت وزارت امور خارجه، در فاصله روز های پس از وقوع این اتفاق تاثرآور - 27 فروردین تا سوم اردیبهشت - مهم ترین اخبار منتشر شده؛ گفت وگوی سخنگوی وزارت امور خارجه با خبرنگاران خارجی درباره سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، محکومیت عملیات تروریستی در شهر کویته پاکستان، توضیح ملاقات معاون حقوقی و بین المللی وزارت امور خارجه با دبیرکل سازمان کنفرانس حقوق بین الملل خصوصی لاهه، تبریک بابت روز عظیمداشت سعدی مزین به بنی آدم اعضای یکدیگرند. است ...

زخم های خانواده حسن کچلانلو که قربانی شکنجه های پلیس مرزبانی ترکیه شد، هنوز باز است...

زخم های خانواده کولبران کوران که هنوز وقتی به خاک مزار عزیزانشان دست می زنند، گرمای خاطره دارد و یادشان می آورد که چطور، دی ماه پارسال، مرزبانی ترکیه مانع از رسیدن امدادگر و نجات کولبران مدفون زیر خروار ها برف شد، هنوز باز است...

زخم های خانواده کامران گودرزی که اسفند 1398، پسر نازنین 18 ساله شان را به امید رسیدن به فردایی بهتر، بدرقه کردند، اما کمتر از یک ماه بعد، تن یخ زده و استخوان های شکسته اش را از پلیس مرزبانی ترکیه تحویل دریافتد هم، هنوز باز است...

پنجشنبه، وقتی از برادر حسن کچلانلو، پرسیدم آیا می داند برادرش چطور کشته شده، نمی دانست. بقیه اهالی روستای بابانور هم نمی دانستند چه به سر حسن آمد که دیگر چشم باز نکرد و برای همواره خاموش شد. بهروز کچلانلو، هنوز جنازه برادرش را ندیده. کاش هیچ وقت نبیند...

آقای کچلانلو، چطور از کشته شدن برادرتون با خبر شدید؟

حسن، چهارشنبه شب از خونه رفت. با رفیقش رفت، با بهنام. رفتن ترکیه. نیرو های ترکیه، اونا رو توی مرز، گروگان دریافت. برادرم رو با شکنجه کشتن، رفیقش هم زخمی شد. پنجشنبه صبح، بهرام صمدی به من اطلاع داد که نیرو های مرزبانی ترکیه، برادرت رو کشتن. ما هم رفتیم اونجا، ولی جنازه، افتاده توی دست ترکیه. هنوز هم جنازه رو تحویل نگرفتیم.

بهتون گفتن که حسن چطور جونش رو از دست داده؟

ما هنوز خودمون جسدمون رو ندیدیم. می دونیم که با شکنجه کشتن و چاقو زدن و دست و پاشون رو شکستن. ولی هنوز دقیق نمی دونم چطور حسن رو کشتن.

شرایط زندگی حسن چطور بود؟

حسن 6 تا بچه داشت، شرایط زندگیش خیلی بد بود. با قالیبافی خرج زندگیش رو درمی اورد. توی خونه قالیبافی می کرد. خودش، تنهایی نون آور خونه بود. بچه هاش همه کوچک بودن. از 2 ساله تا 21 ساله.

حسن تا حالا کولبری رفته بود؟

روستای ما 40 خانوار داره. هیچ کدوم از مردان این روستا، کولبر نیستن. حسن، چند سال قبل، دو بار رفت کولبری و دیگه هم نرفت. این بار، نمی دونم چرا رفت. سیگار برد که اونجا بفروشه. ولی نمی دونم که آیا برای کولبری رفت، یا اینکه بره ترکیه، کار کنه، چوپانی کنه. حسن از مرز روستای خودمون نرفت. از مرز روستای شیخ صلو رفت که گرفتار شد و گرفتار شکنجه و مرگ شد.

هنوز جسد حسن رو به شما ندادن؟

نه. هنگ مرزبانی ما رو هدایت کرد که بریم مرز ترکیه. روز چهارشنبه رفتیم گمرک مرز رازی، از مرز ایران رد شدیم، مرزبانی ترکیه اجازه ورود نداد. به خاطر کرونا، هیچ مسافری حق ورود به ترکیه نداره. ما پاسپورت داریم، ولی اجازه ورود نداد. ما هنوز نرفتیم توی صحنه که حسن رو ببینیم. ما هنوز نمی دونیم برادرمون چطور کشته شد...

آخرین خبر از پیگیری های دولت ایران

به دنبال پاسخ روز چهارشنبه سخنگوی وزارت امور خارجه درباره رویکرد دولت جمهوری اسلامی ایران در قبال این جنایت و ذکر این جمله که: تیم های مرزبانی دو کشور در حال آنالیز این موضوع هستند، یک منبع مطلع در استان آذربایجان غربی اطلاعاتی در اختیار اعتماد قرار داد؛ از جمله اینکه روز چهارشنبه و در پی دریافت گزارش های موثق درباره رفتار خشونت آمیز و غیرانسانی علیه دو تن از شهروندان ایرانی در خاک ترکیه که متاسفانه منجر به فوت یکی از هموطنان شده بود، یادداشت اعتراضی از وزارت امورخارجه ایران به سفارت ترکیه در تهران ارسال شد و با یادآوری معاهده 1937 امنیت منطقه سرحدی میان دو کشور پیرامون حل وفصل اختلافات مسائل مرزی، درخواست آنالیز موضوع و مجازات عاملان این جنایت و پیشگیری از تکرار این گونه اقدامات غیرانسانی صورت پذیرفت.

همچنین موضوع توسط مدیر کل کنسولی وزارت امور خارجه ایران با سفیر ترکیه در تهران نیز مورد تبادل نظر نهاده شد و نسبت به این اتفاق اعتراض شد. این منبع مطلع همچنین اطلاع داد که تماس سرکنسولگری ایران در ارزروم با مقامات محلی برای پیگیری این واقعه در دستور کار نهاده شده و گفته می گردد جلسه مشترک مرزبانان دو کشور نیز در این ارتباط برگزار شده است. به گفته این منبع مطلع، مقرر شده که بنا به درخواست خانواده قربانیان، پیگیری های حقوقی و کنسولی برای شناسایی و مجازات مرتکبان این خشونت نزد دستگاه های ذیربط در ترکیه و ایران دنبال گردد.

به سابقه پلیس مرزی نگاه کنید

روز نوزدهم آوریل، یک روزنامه نگار ترک، با انتشار تصاویری از چهره خونین و پشت ضربت خورده و پوست از هم شکافته جوانی روی تخت بیمارستان، در توییترش نوشت که اتهام عظیمی مبنی بر شکنجه دو کولبر ایرانی علیه پلیس مرزی ترکیه مطرح شده؛ شکنجه منجر به مرگ و جراحت سنگین دو شهروند ایرانی. او دو، سه نمونه از موارد شنیده شده شکنجه را نوشت و در عین حال ذکر کرد که هنوز وزارت کشور ترکیه واکنشی به این خبر نشان نداده. سه روز بعد او مطلب مفصلی را در سایت خبری GazeteDuvar منتشر کرد.

این خبر و گزارش در رسانه های ترک زبان دیگر هم چرخید تا خاتمه خلاصه انگلیسی ماجرا از سایت مرکز آزادی استکهلم (SCF) سر درآورد؛ یک سازمان غیرانتفاعی با شعار حمایت از قانون، دموکراسی، حقوق اساسی و آزادی که تمرکز ویژه اش روی ترکیه است و توسط جمعی از روزنامه نگاران راه اندازی شده که ناچار از مهاجرت از ترکیه بوده اند.

یکی از نکات مهمی که در مطلب مرکز آزادی استکهلم بیان شده، اشاره به سابقه پلس مرزی ترکیه در پرونده های مربوط به اتهام شکنجه است. مانند ادعایی که سال گذشته از سوی یک شهروند افغانستان مطرح شد که خبر از شکنجه خود و جمعی دیگر به دست پلیس مرزی ترکیه داده بود.

مرکز آزادی استکهلم، سازمانی است که بنا به توضیحات سایت SCF متشکل از حدود 300 روزنامه نگاری است که سابقه به زندان افتادن در کشورشان را داشته اند و پس از اجبار به ترک وطن در حال مستند کردن پرونده های مربوط به آزادی و حقوق بشر در ترکیه هستند. آنچه در ادامه می خوانید به نقل از همین مطلب آورده شده است.

گفته می گردد دو قاچاقچی ایرانی در یک پاسگاه ارتشی در استان واتن ترکیه و در مرز ایران مورد آزار و شکنجه نهاده شده اند. به گزارش سایت خبری TR 724 این دو مرد، حسن کچلانلو و بهرام صمدی در پاسگاه پلیس یک روستای مرزی در بازداشت نگه داشته شده و بنا به شنیده ها، کتک خورده و با چاقو و آب سرد مورد شکنجه نهاده شده اند. گفته می گردد کچلانلو بر اثر شکنجه درگذشته است و صمدی در بخش مراقبت های ویژه است.

این اتهامات توسط روجا اوغوز، یک روزنامه نگار مستقل مشغول به کار در منطقه مطرح شده که عکس هایی از مردان شکنجه شده را در توییتر منتشر کرد. این عکس ها به سرعت در شبکه های اجتماعی دست به دست شدند و اعتراضات گسترده ای به همراه داشتند. این افراد در منطقه با نام کولبر شناخته می شوند که زندگی شان را به وسیله حمل کالا ها به آن سوی مرز تامین می نمایند. بار آن ها شامل سیگار، گوشی تلفن همراه، پوشاک، چای و گاهی الکل است. اهالی این منطقه برای به سر رساندن معاملات شان در مناطق کوهستانی میان ایران و ترکیه سفر می نمایند.

این مطلب پس از توضیحاتی که در خصوص کار کولبران داده و نوع کار آن ها را تشریح نموده سراغ اتهاماتی رفته که پیش از این هم متوجه پاسگاه های مرزی ترکیه بوده است. از جمله مورد یک مهاجر افغان که سال گذشته مطرح شد: اتهامات مبنی بر شکنجه قاچاقچیان در این منطقه پیش از این هم مطرح بوده است.

خالص آرسان، یک کارگر مهاجر افغانستانی که به وسیله شهر ماکو در ایران از مرز عبور نموده بود در روز 19 جولای 2020 (29 تیر 1399) برای چند روز ناپدید شد. آرسان بعدا مدعی شد که به مدت سه روز در پاسگاه مرزی شکنجه شده است. به گفته او زمانی که کوشش داشتند از مرز عبور نمایند، سربازان به روی آن ها آتش گگردده بودند.

آرسان افزوده است: چهار دوست من فرار کردند، اما من از شدت خستگی توان فرار نداشتم و گیر افتادم. به گفته آرسان 19 مهاجر دیگر هم در پاسگاه بودند. پس از توضیح حالی که این سایت به نقل از این مهاجر افغانستانی منتشر نموده، از زبان او توضیح داده است که در این مدت در بازداشت بر او و باقی کسانی که می خواستند به صورت غیرقانونی از مرز عبور نمایند، چه گذشته است: به آن ها گفتم که من اهل افغانستانم.

یک فرمانده با شش سرباز ما را با چماق، چکش و میله فلزی در همان پاسگاه مرزی زدند. یکی یکی کتک مان می زدند. ضربات شان چنان شدید بود که زمین پر از خون شده بود. مدتی به خودشان استراحت می دادند و بعد سراغ یکی دیگرمان می آمدند که بزنند. به مدت سه روز ما را این طور شکنجه کردند. خیلی ها دست و پا و سرشان شکست. سال گذشته ماجرای این شهروند افغانستانی هم مانند دو کولبر ایرانی به وسیله سایت های خبری منتشر شده بود، اما جزییات بیشتری از این روایت هایی که توسط خود او گفته شده بود، معین نشد.