چرا آنها در خانه نمی مانند؟ - شهر سرگرمی

جهت دریافت خدمات بازسازی آپارتمان کوچک با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. از طراحی پلن بازسازی تا اجرای جز به جز بازسازی منزل، ویلا و ساختمان اداری تخصص ماست.

به گزارش خبرنگاران، فرادید در برگردان نوشتاری از CNN نوشت: زندگی در دورانِ همه گیریِ دنیایِ یک بیماری بسیار عجیب است. از بسیاری از ما تا پیش از این خواسته نشده تا چنین فداکاری ای انجام دهیم؛ یعنی در خانه بمانیم و تماس مان با دیگران را محدود کنیم. تمامِ این مداخلات می تواند افراد را مضطرب کند. در این میان بعضی به طورِ کل ویروسِ جدید را انکار می نمایند و آن را با خود به این طرف و آن طرف می برند. مسئولانِ دولت ها و بهداشتِ دنیای مکرراً از مردم درخواست می نمایند در خانه بمانند و انتشارِ بیماریِ کوید-19 را کند نمایند، با این حال بسیاری از مردم این کار را نمی نمایند.

با آمدنِ بهار مسافرانِ زیادی در سواحل جمع شده اند. عده ای نیز هنوز در راهرو های فروشگاه ها می چرخند. عده ای نیز مناسکِ مذهبی مانند کلیسا رفتن را تعطیل ننموده اند.

چرا عده ای تهدید ها را جدی نمی گیرند؟

روان شناسان می گویند این رفتارِ مردم چند دلیل بیشتر ندارد و بسیاری از این دلایل نیز به طبیعت انسان بازمی گردد.

گُردُن آسموندسون، استادِ روان شناسی در دانشگاهِ رِجینا در ساسکاچوآن، در حالِ مطالعه روی عواملی است که بر شیوع و پاسخ دهی به بیماری کوید-19 اثر می گذارد. او همه ما را بر اساس نوعِ واکنشی که نشان می دهیم به 3 دسته تقسیم نموده است: کسانی که بیش از اندازه واکنش نشان می دهند، کسانی که مسئله را کم اهمیت تلقی می نمایند و کسانی که بین این دو دسته قرار می گیرند.

دسته سوم مقصرند

کسانی که واکنش هایشان بسیار شدید است همان هایی هستند که به شکلی هراس گونه و برای مصرفِ چندین ماهِ خود خرید می نمایند. آنها وحشت زده هستند و با خریداریِ بسته های دستمالِ توالت و چیز های دیگر سعی دارند ترسِ خود را کاهش دهند و خود را توانمند نمایند.

افرادی که بین این دو گروه قرار می گیرند همان هایی هستند که کاری که از آنها خواسته شده را بدونِ ترس و وحشتِ بیش از حد انجام می دهند. آنها گُلدیلاک های دورانِ همه گیری هستند. [اشاره به داستانِ گلدیلاک و سه خرس. اصلِ گلدیلاک درباره میانه روی و اعتدال است. مترجم.]

آن دسته ای که به هشدار ها واکنش نشان نمی دهند، همان هایی هستند که از اصولِ بهداشتِ عمومی تخطی می نمایند. آنها خودشان را افرادی آسیب ناپذیر می دانند؛ فاصله اجتماعی را رعایت نمی نمایند، زیرا با این که این کار می تواند جانِ بسیاری را نجات دهد، آنها اطمینان دارند که خودشان هرگز بیمار نخواهند شد. چنانچه شیوعِ بیماری در مناطق افزایش پیدا کند، دسته سوم هستند که باید مقصر شناخته شوند.

این کار را راهی برای به دست آوردنِ مجددِ کنترل می دانند

وِیل رایت، روان شناس و رئیسِ انجمنِ روان شناسیِ آمریکا در بخشِ تحقیق و کیفیتِ بالینی، می گوید: درست مانند آنهایی که از سرِ ترس خرید و احتکار می نمایند، ضد فاصلۀ اجتماعی ها هم به این دلیل به شرکت در مجامع و مهمانی ها ادامه می دهند و تمامِ توصیه ها را در این زمینه نادیده می گیرند که احساسِ ضعفِ قدرت دارند. تدافعی عمل کردنِ آنها این حس را به آنها منتقل می نماید که ویروس در برابرشان بسیار کوچک است.

او می گوید: یکی از چالش های انسان ها با موقعیت های نامطمئن این است که به آنها یادآوری می نماید تا چه اندازه امور خارج از کنترل هستند. من گمان می کنم تا این حد از تدافعی عمل کردن به منظورِ به دست دریافتِ مجدد کنترل بر زندگی است.

احتکارِ اقلامِ بهداشتی مانند دستمال کاغذی نیز برای محدود کردنِ عملِ ویروس ضروری است، برای همین به احتکار نمایندگان احساسِ قدرت می دهد. اما بهترین راه برای مقابله با ویروسِ جدید پرهیز از حاضر شدن در جمع است.

فکر نمی نمایند که این مشکلِ آنها هم هست

برای بعضی، بیماریِ کوید-19 یک مشکلِ دور است که فقط بخشی از جمعیتِ کشور یا کشور های خارجی باید نگرانِ آن باشند. آنها از شرایطِ پیش آمده متأسف هستند اما فکر نمی نمایند که ضروری است بار این بیماری را بر دوش هم بکشند.

استیون تایلور، روان شناسِ بالینی و نویسنده روان شناسیِ همه گیری که نگاهی تاریخی به شیوه واکنشِ مردم به بحران های این چنینی دارد، می گوید: در مناطقی که هنوز قرنطینه به صورتِ جدی اجرا نمی گردد، و شیوعِ بیماری هنوز جدی نشده است، مردم تمایل کمی به برقراریِ فاصله اجتماعی با دیگران نشان می دهند.

تایلور می گوید: مردم شدتِ خطر را کمتر از واقعیت تخمین می زنند، زیرا هنوز در اطرافِ خود مردمی را که از این بیماری جانِ خود را از دست داده اند، ندیده اند.

نسبت به آن کرخت شده اند

ویروسِ کرونا در حالِ ایجادِ شرایطی است که تایلور آن را اینفودِمیک می نامد. وقتی تمامِ خوراکِ رسانه ها، شبکه های اجتماعی و حتی مکالمه ها بینِ خویشاوندان و عزیزان درباره چیزی غیر از کوید-19 نباشد، آنها نسبت به جدیتِ آن دچارِ فقدانِ حساسیت می شوند.

مردم نسبت به کوید-19 دچارِ بی حسی شده اند.

این اضافه بارِ اطلاعاتی به پیغام های متناقض هم منجر شده است. بار ها به جوانان گفته شده است که خطرِ ویروس برای آنها کمتر است. این پیغام ها به همراهِ تمایلِ جوانان به خطرپذیریِ بالا، باعث شده است که آنها ویروس را خطرناک تلقی ننمایند و از آن نترسند.

فردگرایانه می اندیشند

تایلور می گوید: این مشکل، مشکلِ نسلی نیست. در دنیاِ غرب و به خصوص در آمریکا، آزادی های فردی قدمتیِ طولانی دارد و همیشه موردِ توجه بوده است. بعضی اوقات از آن به مثابه فواید این جوامع نیز به آن اشاره شده است. در دورانِ همه گیری، این نوع ذهنیت برای افرادِ آسیب پذیر می تواند بسیار خطرناک باشد. برای همین است که ما همیشه از کارکنانِ درمانی، سلبریتی ها و سایر افراد می شنویم که می گویند به خاطرِ خودتان نه، به خاطرِ سلامتِ دیگران، افرادِ بالای 60 سال، افرادی که بیماری های نقصِ ایمنی دارند، پزشکان و پرستارانی که در خطِ مقدم با همه گیری مبارزه می نمایند، در خانه بمانید.

تایلور می گوید: کوشش های جمعی تنها راهِ مدیریتِ ویروسِ کرنا است. آن ها بیشتر از آنکه به فکر خودشان باشند باید به فکرِ دیگران باشند.

آنها تنها هستند

هر سه روان شناس اتفاق نظر دارند که انسان ها به ارتباط زنده اند و محروم شدنِ آنها از تعاملاتِ اجتماعی برای مدتِ طولانی آزاردهنده است. به خصوص برای افرادِ مسن که همین حالا هم خطرِ مرگ به دلیلِ افسردگی و تنهایی در آنها بالاتر است، بسیار سخت است که دور از دیگران باشند. آنها ممکن است امکان یا تمایلِ استفاده از تکنولوژی و شبکه های اجتماعی را نداشته باشند.

آسموندسون می گوید: ما مخلوقاتِ اجتماعی هستیم. ما همچنین آزادیِ زیادی داریم. برایمان سخت است آن تغییراتی که از ما خواسته شده را اجرا کنیم.

با این اوصاف آیا می توان افراد را تشویق به خانه ماندن کرد؟

این یافته تحقیقِ آسموندسون است. او می گوید حال که ما افرادِ مختلف و واکنش های متفاوت در زمانِ بحران را شناسایی نموده ایم باید برای هر کدام پیغام های مناسب ارسال کنیم و ابزارِ پیغام رسانی را تغییر دهیم تا آنها تشویق شوند در خانه بمانند.

بعضی فکر می نمایند مردم را باید ترساند تا در خانه بمانند. بعضی دیگر استدلال می نمایند که استفاده از ابزارِ ترس می تواند نتیجه منفی داشته باشد، چون افرادی که از روی ترس تصمیم می گیرند، نیروی منطق شان عمل نمی نماید، برای همین ترساندن افراد می تواند منجر به احتکار و خریدِ بی رویه از روی ترس گردد.

آسموندسون می گوید باید محتاطانه از زبان برای ترغیبِ افراد در خانه ماندن استفاده کرد. اما یک چیز هست که همه متخصصان بر سر آن توافق دارند و آن این که تنها راهِ مبارزه با ویروس کرونا ترغیب افراد به خانه ماندن است.