از اعتیاد به شیرینی چه می دانید؟ - شهر سرگرمی

به گزارش ایندیپندنت، در علوم عصبی، از غذا به عنوان یک پاداش طبیعی یاد می گردد. ما نیز به عنوان یک گونه به غذا خوردن، برقراری روابط و پرورش احتیاج داریم تا زنده بمانیم. این رفتارها برای مغز فرآیندی لذت بخش محسوب شده و مدام تکرار می شوند.

هرگاه عملی لذت بخش را انجام می دهیم، بخشی از مغز درگیر می گردد. برای نمونه، زمانی که یک کیک خوشمزه را می خواهید بخورید، این بخش به بدن می گوید: این کیک خوشمزه بود. من این را به یاد خواهم داشت.

البته این تجربه برای همه غذاها مشابه نیست. اغلب ما غذاهای شیرین را به غذاهای ترش و تلخ ترجیح می دهیم. مغز در سیر تکاملی ما به غذاهای شیرین بیشتر علاقه دارد. زیرا آن را به عنوان یک منبع سالم کربوهیدرات برای بدن تشخیص دهد. مثلا زمانی که اجداد باستانی ما می خواستند میوه بخورند، ترش معنای کال و تلخ به معنای حواستان باشد، سمی است! بود.

البته میوه ها اصلا جای نگرانی ندارند. رژیم غذایی امروزی بسیار متفاوت شده است. یک دهه پیش، تخمین زده شد که هر آمریکایی به طور متوسط 22 قاشق چای خوری شکر اضافی مصرف می نماید. این مقدار برابر است با 350 کالری اضافی. البته در این ده سال، این مقدار افزایش یافته است. چند ماه پیش، یک محقق نشان داد که هر بریتانیایی به طور متوسط 238 قاشق چای خوری شکر اضافی در هفته مصرف می نماید.

امروزه در تمام غذاهای آماده از شکر به عنوان طعم دهنده یا نگه دارنده استفاده می گردد. البته بیشتر ما نسبت به این میزان شکر بی توجه هستیم. نیکوتین و هروئین مغز را به دام انداخته تا فرد را وابسته به خود کند. افزایش مواد شیمیایی - عصبی و شواهد رفتاری نشان می دهد که شیرینی نیز درست به همان اندازه اعتیادآور است. افزایش میزان قند خون اتفاقی رایج است.

اعتیاد به شیرینی واقعی است

هر کس که مرا می شناسد می داند که من عاشق شیرینی هستم. من و دوستم اندرو در هِرشی پنسیلوانیا زندگی می کنیم. اینجا پایتخت شکلات دنیا است. اندرو از من شجاع تر است. زیرا او سال گذشته تصمیم گرفت که شیرینی را کنار بگذارد.

اندرو به من گفت: روزهای اول کمی سخت است. درست مثل این است که دارید مواد مخدر را ترک می کنید.

چهار مولفه اصلی اعتیاد عبارت است از: پرخوری، پس زدن، دوباره طلب کردن، و حساس شدگی به یک چیز دیگر. مفهوم آخر بدان معنا است که در شخص این پتانسیل به وجود می آید که به یک چیز دیگر اعتیاد پیدا کند. تمام این مولفه ها در اعتیاد به شیرینی نیز وجود دارد.

آزمایشی ساده اجرا شده که این ادعا را ثابت می نماید. موش ها را به مدت 12 ساعت از غذا محروم نموده و دوباره 12 ساعت به آن ها غذا می دهند. غذاهایی که مواد شیرین در آن زیاد به کار رفته است. این توالی به مدت یک ماه ادامه دارد. نتایج این تحقیق نشان می دهد زمانی که به موش ها غذا داده نمی شد مشابه زمانی است که موش ها به مواد مخدر وابسته شده بودند. علائم افسردگی و اضطراب در آن ها نیز دیده شد.

مصرف شیرینی منجر به پدید آمدن فرآیندهایی پیچیده در مغز می گردد. واکنش طبیعی مغز نیز به سمت اعتیاد به آن است. به عبارتی دیگر، مصرف شیرینی در طول زمان باعث می گردد که مغز برای فعال کردن تمام گیرنده های دوپامین مانند قبل به شیرینی بیشتری احتیاج داد. مغز نسبت به شیرینی مقاوم می گردد. این بدان معنا است که بدن به میزان بیشتری شکر احتیاج دارد تا بتواند در همان سطح بالا به فعالیت خود ادامه دهد.

البته اغلب پژوهش های از این دست بر روی موش ها انجام شده است. اما بعید است نتایج مطالعاتی که بر روی انسان ها صورت گیرد چندانی تفاوت داشته باشد. در موش ها مسائل جسمی به وجود آمد، مانند لرزش پنجه ها، تکان خوردن غیرارادی سر و به هم کشیدن دندان ها. علائم روانی نیز در موش ها دیده شد. از جمله این موارد افزایش اضطراب بود.

همچنین آن ها را در آب انداختند تا میزان درماندگی موش ها سنجیده گردد. در موش هایی که مصرف شیرینی پس از اعتیاد به آن قطع شده بود، علائم درماندگی (مانند شناور ماندن روی آب) بیشتر دیده شد.

این پژوهش ها البته کمی افراطی است. در انسان ها چنین چیزی دیده نمی گردد. زیرا ما خود را 12 ساعت از غذا محروم نمی کنیم که بخواهیم بعد آن فقط پیراشکی با نوشابه بخوریم! اما این پژوهش ها بر حساسیت مغز ما به مواد شیمیایی - عصبی وابسته به شکر تاکید بیشتری دارد.

متاسفانه مفهوم اعتیاد به شیرینی زیاد جدی گرفته نمی گردد. مقالات زیادی وجود دارد که نشان می دهد در کسانی که مصرف شیرینی تا حد زیادی کم شده است، میزان خوشحالی افزایش یافته است. آیا شما هم مایلید که مصرف شیرینی را کم کنید؟ انتخابتان درست است. ولی هیچ پاسخی برای آن وجود ندارد. زیرا افراد متفاوت هستند و پژوهش انسانی بر روی این مسئله انجام نشده است.

اما اندرو پس از 40 روز پیروز شد. او می گوید: وقتی دوباره شیرینی خوردم، متوجه شدم که خیلی شیرین است. به زور تحمل کردم.