سینمای ما رها شده محض است، ما در شناخت مولفه های درام ملی دچار سوءتفاهم هستیم - شهر سرگرمی

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، دومین قسمت از فصل اول رسانگاه با موضوع نسبت سینما و پشرفت، پنجشنبه 23 بهمن برگزار شد. سید محمد حسینی، کارشناس و منتقد سینما در این نشست به جایگاه آرما ن ها و پیشرفت در سینمای ایران پرداخت.

حسینی با اشاره به تحقق آرمان ها در سینما، خاطرنشان کرد: فیلم سینمایی تولد یک ملت به عنوان اولین فیلم تاریخ سینمای آمریکا، با ایجاد حس مشترک جمعی، یک ملت را به وجود می آورد؛ همین اتفاق در هند و چین نیز، تکرار می گردد. چنین چیزی، اما آنچنان که بایسته است در ایران رخ نداده. ما در شناخت مولفه های درام ملی، دچار سوءتفاهم هستیم، کمتر تاریخ را می شناسیم و با خوانش های غربی آن را می بینیم و نیاز است خوانش های ملی را به رسمیت یشناسیم.

وی تاکید کرد: ما دچار سوء مدیریت هستیم و سینمای ما رها شده محض است. سینمای ما در تاریخ به قاجار و پهلوی، بیش از دوره های دیگر پرداخته در حالی که تاریخ قاجار یعنی شکست و مستعمره بودن. ما باید در سینما یکبار هرمز را پس بگیریم، اما همیشه داریم هرات را از دست می دهیم. ما دستمایه های زیادی برای احیای غرور ملی داریم که به آن ها بی اعتناییم. سینمای ما قابل اعتناست، اما در قواره سینمای ملی ما نیست و چرخه اقتصادی سینما در بهترین حالت فروش هم درست نمی گردد.

این منتقد سینما به ارتباط اقتصاد در سینما پرداخت و ادامه داد: اقتصاد در سینما یعنی ایجاد این هژمونی که کالای آمریکایی حتی سلاح های آن را خوب و باکیفیت تر از سایر کشور ها بدانیم و حتی اگر ایران به تکنولوژی ساخت واکسن رسیده باشد، آن را باور نکنیم؛ این یعنی اثر اقتصاد در سینما. در گیشه سینما، این فرهنگ است که خرید و فروش می گردد. متاسفانه سینمای دولتی ما نیز ضعف بزرگی است، ورود نهاد ها موجب سقوط فیلم ها می گردد و خروجی کار و فیلم، بد می گردد تا آنجاکه نهاد مربوطه تعرفه ها را می خرد تا آمار فروش فیلمش با مشکل روبرو نگردد.

وی با اشاره به فقر و کمبود پیشرفت در سینما اظهار کرد: سینمای ما در لوکیشن، علی رغم پتانسیل های موجود در ایران دچار فقر است. در این سینما عدالتی در زمینه های لوکیشن، اقلیم و فرهنگ برقرار نیست و مولفه های ما بیانگر مردم نیست. فیلمی مثل فروشنده از دل بافت ایرانی ساخته نشده و قصه در جای خودش وجود داره، بدون ایرانیت. بی همه چیز هم همینطور، روستا های فیلم گویا در وال استریت هستند تا ایران.

حسینی در پایان به امید در سینما اشاره کرد و افزود: سینمای اجتماعیِ سالم، پنجره ای رو به امید است و مانند جشنواره فجر امسال، دچار افسردگی و ازهم گسیختگی نیست. در سینمای سالم داستان ها با تراژدی شروع می شوند، اما به تراژدی ختم نمی شوند. در جشنواره امسال بعید است گزاره ای، چون پیشرفت را پیدا کرد. البته منصور فیلم موفقی هست، حس خوبی هم دارد، اما دچار لفافه های سیاسی است.