میدانی برای نبرد حرفه ای ها - شهر سرگرمی

تیراندازی اول شخص به خودی خود محبوب ترین و پرفروش ترین سبک بازی های ویدئویی است و وقتی چاشنی آنلاین و رقابت تیمی به آن اضافه می گردد، این ظرفیت را دارد تا آدم ها را سال ها سرگرم خود نگه دارد. به جز Overwatch دیگر بازی ها رایگان بوده و درآمد گزاف شان را تنها به وسیله پرداخت درون برنامه ای مخاطبان یا لیگ ها و مسابقات سالانه به دست می آورند، ولی از چنان حجم بازار بالایی برخوردارند که شرکت های عظیم یکی پس از دیگری دارند روی این سبک سرمایه گذاری می نمایند.

Riot Games نیز نسبتا به تازگی باValorant وارد عرصه رقابت در این سبک از بازی ها شده است، آغازی که شاید خیلی پر قدرت نباشد، اما آنقدر باکیفیت است که بتوان به تداوم و آینده آن حسابی خوشبین بود.

عملیات خنثی سازی

اگرOverwatch به هوای رقابت با Team Fortress 2 به بازار آمد،Valorant را می توان رقیبی برایCounter Strike در نظر گرفت. منتها سایه رقیب همچنان آنقدر سنگین است که ساختار آن را در جای جای بازی می توان مشاهده کرد.

به بیان ساده تر Valorant را می توان نوعی از کانتر دانست که گرافیک فانتزی تری داشته و علاوه بر تیراندازی، شخصیت هایش قابلیت هایی هم دارند. بر همین اساس بازی اصلا برای تازه واردان خوشایند نخواهد بود و بازیکنان حرفه ای آن رحم و مروت سرشان نمی گردد.

مرگ چیزی است که در ساعت های ابتداییValorant زیاد برای تان اتفاق خواهد افتاد و خبری از آموزش قدم به قدم و این صحبت ها نیست. آنقدر باید کوشش کنید و بمیرید و یاد بگیرید تا پایان خودتان هم به یکی از شکارچیان بازیکنان تازه وارد تبدیل شوید.

علاوه بر این، مد اصلی بازی همان چیزی است که در کانتر نیز وجود دارد؛ یعنی بازیکنان در قالب دو تیم رودرروی یکدیگر قرار گرفته و یکی باید کوشش کند تا در نقاط مشخصی از نقشه بمب بگذارد و تیم دیگر باید کوشش کند تا از این نقاط دفاع کند.

هر بازیکنی که کشته گردد باید تا آغاز دور دیگر صبر کند و خبری از اسپاون شدن های سریع نیست. همین مساله می تواند تحمل بازی را در ساعت های ابتدایی برای بازیکنان جدید سخت کند.

نقشه های بازی نیز گرچه از نظر تقسیم قدرت متعادل و متقارن هستند، اما از نظر شکل و راستا قرینه نیستند و همین گشتن در نقشه و پیدا کردن راستاها و موقعیت های جدید و متفاوت بخشی از مهارت و سرگرم نمایندگی بازی به شمار می فرایند.

در ازای کشتن دشمنان و ماموریت هایی که انجام می دهید مثل کاشتن بمب یا خنثی کردن آن، مقداری پول درون بازی به دست خواهید آورد که می توانید آن را در میانه راندها برای خرید سلاح ها و تجهیزات بیشتر یا دسترسی به قابلیت های خاص شخصیت ها خرج کنید. این قابلیت های خاص چیزی است که Valorant را یک مقدار نسبت به همتای کهنش متفاوت جلوه می دهد.

کمی هویت آفرینی

گفتیم متفاوت جلوه می دهد برای این که واقعا در عمل آنقدر هم کهRiot Games اصرار دارد تبلیغ کند متفاوت نیست. درست است که شخصیت های مختلفی در بازی وجود دارد، ولی وقتی وارد درگیری می شوید تفاوت محسوسی بین آنها حس نخواهید کرد و حتی بعید نیست اسم خیلی از آنها را یاد هم نگیرید. اما می توانید کاراکترها را از روی توانایی های شان به خاطر آورید و این موضوعی است که ما را امیدوار می نماید شاید در آینده این تفاوت شخصیت ها محسوس تر حس گردد.

Valorant کانتری است که سازندگان حین ساختش کلی سؤال چه می شد اگر....؟ از خود پرسیده اند. چه می شد اگر نارنجک ها زمین را هم آتش زده و چند ثانیه ای راه را می بستند؟ چه می شد اگر این دیوار برای مدتی یخی می شد؟ چه می شد اگر کاراکتر قابلیتی داشت تا در نقشه تله پورت کند؟ پاسخ به این سؤال ها و تعداد زیادی سؤال دیگر، در قالب توانایی ها و قابلیت هایی که هر کاراکتر دارد بروز نموده است. Valorant در شرایط فعلی در واقع کانتر است با قابلیت های جادویی!

Riot Games طی سال ها به ما ثابت نموده صبر و ماندن پای بازی هایش چه ارمغان و پاداشی برایمان خواهد داشت. Valorant بازی خوش ساختی است که هنوز به پای کانتر نمی رسد، ولی همان رویکرد جذب بازیکنان حرفه ای را دنبال می نماید.

مجید رحمانی - طراح مرحله بازی / ضمیمه کلیک روزنامه خبرنگاران