جای خالی پیوست رسانه ای در رویداد های مهم سیاسی و اجتماعی ایران - شهر سرگرمی

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، به نقل از روابط عمومی صدا و سیما، علی دارابی معاون امور استان های صدا و سیما در یادداشتی که در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرده، به مساله ای به نام CNN زدگی پرداخته است.

وی در ابتدای این یادداشت با اشاره به راه اندازی نخستین شبکه خبری 24 ساعته در جهان آورده است: یکم ژوئن 1980 برای نخستین بار در تاریخ جهان اتفاقی افتاد که بسیاری از ناظران رسانه ای را به تفکر واداشت، زیرا نخستین شبکه خبری 24 ساعته به جهان آمد و برای مخاطبانش نه در مکانی خاص از جهان بلکه فریاد می زد این سی ان ان است؛ از سراسر جهان گزارش می کند. شبکه CNN توانست ادبیات جدیدی در دل ارتباطات و اندیشه های رسانه ای خلق کند. ادبیاتی که با جنگ خلیج فارس و گزارش های کریستین امان پور معنای دیگری به خود گرفت.

تحلیل گران سیاسی و رسانه ای در سراسر جهان معتقد بودند این جنگ در برابر سایر جنگ های نزدیک به آن، خسارات جانی و مالی نسبتاً کمتری در برداشته، اما با پوشش لحظه به لحظه و البته حرفه ای که اجرا شده، به مراتب بر افکار عمومی موثرتر واقع شده است. این در واقع همان چیزی است که درباره تاثیرات مخرب اخبار مختلف، پی در پی و شبانه روزی بر روح و جان مخاطبان می گذارد، بحث می کند. در این نظریه که با مطالعه مخاطبان این رسانه نضج یافته است، تاثیرات اخبار 24 ساعته را حتی بر سیاستمداران و برنامه ریزان تحلیل می کند که می تواند دیپلماسی کشور ها را تحت تاثیر قرار دهد. چنین مطالعاتی باعث شد که در نسل های بعدی، اندیشمندان به دیپلماسی رسانه ای به عنوان یک راهبرد اساسی در سیاست های داخلی و خارجی شان بپردازند که در کتاب درآمدی بر جامعه شناسی ارتباطات، فرهنگ و رسانه به آن پرداخته ام.

در کشور ما جایگاه دیپلماسی رسانه ای یا جنگ روایت ها کجاست و آیا سیاستمداران ما به این مقوله از دیدگاه حرفه ای نگاه می کنند؟ پیوست رسانه ای اتفاقاتی مانند تصویب برجام، افزایش قیمت بنزین در سال گذشته، حمله به پایگاه آمریکایی عین الاسد، قضایای کرونا و اخیراً واگذاری های شرکت های دولتی در بورس با چه منطقی نوشته می شود و بهتر آن است که بپرسیم آیا اساساً این رویداد ها پیوست رسانه ای دارند؟

با گسترش شبکه های اجتماعی CNN زدگی بیشتر و عمیق تر با مختصات جدید بر ذهن جوانان ما تاثیر می گذارد، برنامه ریزان چقدر برای حل این مساله فکر کرده اند؟ آیا مسئولان تصمیم گیر، خودشان در این شبکه ها حضور فعالانه دارند؟ به جز موارد سلبی (که آن هم به دفعات با شکست روبرو شده از جمع آوری دستگاه های ویدئو در سالیان گذشته تا فیلترینگ) آیا برای آموزش سواد رسانه ای به خانواده ها برنامه جامعی در نظر گرفته شده است؟